Ta strona została uwierzytelniona.
Między ludźmi tak chodzić musiała,
Niby dumna i niby nieśmiała,
Z licem smętnem bezbrzeżną tęsknotą,
Jak ją tutaj[1] zostawił nam Giotto.
Prosty rąbek własnego przędziwa
Pierś jej wązką i szczupłą okrywa,
Prosty rąbek z lnów cienkich utkany,
Co błękitem maluje skróś łany.
Ani jej tu aniołowie służą,
Ani ona jerychońską różą,
Ni na tronie słonecznym królową,
W światłokręgu siedmiu gwiazd nad głową.
Jeszcze skrzydeł Duch nad nią nie waży,
Jeszcze świat jej nie stawia ołtarzy,
Stoi cicha, a boża prostotą...
Tak ją tutaj zostawił nam Giotto.
- ↑ W muzeum bolońskiem (P. a.).
W Pinakotece bolońskiej znajduje się Madonna Giotta (nr 102, właściwie pięć połączonych ze sobą gotyckiemi ramami obrazów: we środku Madonna z dzieciątkiem, po lewej od widza anioł Gabryel i ś. Piotr, po prawej Michał archanioł i ś. Paweł), która odpowiada Madonnie naszej poetki z tą tylko różnicą, że nie stoi (w. 15), lecz siedzi na tronie.
