Ta strona została uwierzytelniona.
Z mojej małej, nizkiej izby
Cherso[1] widać z czubem w śniegu,
Jak na pełnem morzu stoi,
Odepchnięte precz od brzegu.
Śniegi bielą się na Cherso
W księżycowych, jasnych świtach,
Gdy Medei[2] szaty białe
Srebrem wloką się po szczytach.
- ↑ Cherso, po chorw. Čres — wyspa podłużna naprzeciw wschodniego brzegu Istrvi.
- ↑ Medea — córka króla kolchidzkiego Ajetesa, ułatwiła swoją sztuką czarodziejską Jazonowi zdobycie złotego runa, a powrót do ojczyzny przez to, że w czasie ucieczki zabiła brata swego Apsyrta i rzucała jego członki po drodze; ojciec, zbierając porzucone członki, zatrzymywał się; Jazon w ten sposób uszedłszy pogoni, w nagrodę za to pojął Medeę za żonę. Gdy jednak później wiarołomny małżonek chce córkę króla korynckiego pojąć za żonę, mściwa Medea truje oblubienicę wraz z ojcem, a własne dzieci, dwóch synów, morduje okrutnie, poczem na wozie, ciągnionym przez skrzydlate smoki, uchodzi do Aten, gdzie została żoną Ajgeusa. Tu usiłuje otruć syna królewskiego, Tezeusa; zbrodnia się jednak wydaje, a Medea ratuje się ucieczką do ojczystej Kolchidy.
Apolloniusz rodyjski (Argonautika IV, 561—572) każe Jazonowi z Medeą w powrocie z Kolchidy zapędzić się aż na wyspy Liburnijskie (t. j. dzisiejsze istryjskie i dalmackie); wymieniona tam między innemi Κερωααὸς αὶπειγή (Kerossos wyniosła) będzie zapewne dzisiejsza Čres czyli Cherso.
