Ta strona została uwierzytelniona.
Znam cię, falo, pod niebo zuchwale rzucona
I spadająca w otchłań wieczystej niemocy!
Z pian twoich widne dla mnie miljonów ramiona
I pęd duchów ku słońcu i zwycięstwo nocy!
I w huku twoim słyszę ogromne imiona:
Prometej, Grach[1], Spartakus — narodów prorocy,
Mężowie czuciem wielcy i myślą wysocy...
Imię nad ziemią zabrzmi okrzykiem i kona.
Lucifer![2] I twych skrzydeł pęd słyszę ogromny,
Po przepaściach lecący, na hymny rozbity,
I widzę potępione promienie twej głowy!
Jehowa chciałby zasnąć, uciszyć błękity,
Lecz ty, strącony, światłem walisz się przez szczyty,
W locie swym i w swej klęsce wiecznie świeży, nowy.
Szafuza, 1891 r.
- ↑ Było dwu braci Grakchów: Tyberius i Gajus z rodu Semproniuszów; obaj znakomici obywatele, starali się ulżyć nędzy ludu, lecz zginęli w rozruchach, wszczętych przez przeciwne stronnictwa w r. 133 i 121 przed Chr.
- ↑ Lucifer (lucyper) — władca szatanów, książę ciemności, pierwiastek złego; właściwie jutrzenka (planeta Wenus). Nazwa szatana pochodzi stąd, że w proroctwie Izajasza 14, 12 allegoryczne objaśnienie Ojców Kościoła w porównaniu króla babilońskiego do spadającej Jutrzenki dopatrzyło się upadłego anioła czyli szatana.
