Ta strona została uwierzytelniona.
...A wy czemu ją zaparli
W waszym tonie, w waszej pieśni,
Czemu od niej odumarli
Wy — cieleśni?
Czemu struny jej zrywacie
U gwiaździstych gdzieś powałów,
Wy — grający na rozbracie
Dusz — od ideałów?
Wiem! Wam na nic nasza lira,
Ta podparta sercem ludu...
Wiem, pieśń wasza, pieśń wampira,
Chce ją wyssać — z cudu.
............
Nie aryjska jest pieśń wasza!
Żywiącego nie ma tonu.
Ona trupi dech roznasza
Niniw, Babylonu...[1]
Skróś bisiorów, skróś purpury,
Gdzie się wasza pieśń przewala,
Błyska zieleń wężej skóry
Fegora-Baala[2].
Nie aryjscy wy pieśniarze,
Obcy nam jest szał wasz dziki
I dymiące żądz ołtarze:
Wy — Assyryjczyki!
- ↑ Niniwa, Babylon i (niżej) Assyrya — ludy semickie, uprawiające rozpustę.
- ↑ Baal-Fegor — Baal, bóg Moabitów (lub Madyanitów) czczony na górze Peor; poetka idzie tu za wykładem św. Hieronima, który Baal-Fegor mylnie wyjaśnia jako idolum tentiginis (a więc: bożek rozpusty). Por. W. Roscher: Mythologisches Lexicon pod »Beelphegor«.
