Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 8 113.jpg

Co jest w złote lamy kryty
I w cerkiewne aksamity,
Na Połocku łupem wzięte,
I w ikonów^[1] blachy święte,
Z litewskiego wzięte kraju,
Tak ja siedział na Ałtaju!^[2]

Boh-mi! Jak tę szablę w ręku
Nad kozackim trzymam Donem,
Takem siedział, jak na łęku,
Na lodnisku wysrebrzonem
W podmiesięczne światło białe...
Z jednej strony miałem strzemię
Złote: Ałtaim-Oałę,^[3]
Z drugiej strzemię djamentowe:
Ektag-Ałtaj,^[4] w perły tkane,
A pod sobą wielkie ziemie,
A nad sobą gwiazdy szklane...
Chroń Boh w sławie twoją głowę!

A nie skazać tego w skazkach
Na najdłuższej wieczornicy,
Com ja widział z tej stannicy...
Biełki^[5] stają tam w zapaskach,
Ze szczerego szytych śniegu,
A gdzie brakło szwu i ściegu,
Tam się ruda szczerozłota
Ognistymi blaski miota...
Góra strzymać-bo nie może
Skarbu, co jej boki porze,
I wypuszcza poprzez żebra
Garście złota, garście srebra.

1. Ikon ( z greck.) — obraz święty.
2. Ałtaj (t. j. góry złote) — pasmo gór bogatych w kruszce szlachetne w Azyi, najbardziej wysunięte na północ, długości 1447 klm.
3. Szczyt gór Ałtajskich. (P. a.)
4. Szczyt gór Ałtajskich. (P. a.)
5. Śnieżne, kruszcowe pasmo gór Ałtajskich. (P. a.)