Ta strona została uwierzytelniona.
Na wiosnę wśród braci słowików i róż,
Idylla wstaje...
Powojem ukwieca zielone tła wzgórz,
Konwalią gaje...
Nad rzeczką w wilgotnych oporach, we mgle,
Zasiada z fletnią,
I kwiaty uśpione w miłosnym pół-śnie,
W noc budzi letnią.
W poranku z skowronkiem jednoczy się w chór,
Śpiewając; „ave!”
I zbiera o wschodzie z obrąbków tych chmur
Blaski jaskrawe,
I z rosy perłami w dyadem je tka
Na pasku tęczy,
W porannym pacierzu pastuszka łzą drga
I cicha klęczy...
Aż zerwie się bujać po lesie, jak ptak,
Z wierzchów na wierzchy;
A za nią promienny posuwa się szlak,
Rozjaśnia zmierzchy.
