Ta strona została uwierzytelniona.
O Panie! Ty po burzy dajesz tęczę światom,
Podnosisz słabe główki pochylonym kwiatom,
Rozwijasz skrzydła ptasząt i ostatnią chmurę
W rozjaśnionego słońca przystrajasz purpurę...
∗
∗ ∗ |
Do jutra cicha wioska ochłonie z przestrachu:
Ktoś wesprze zgiętą jabłoń, ktoś krokwie na dachu.
I zanim młoda jutrznia z wschodu się wynurzy,
Szczęśliwi wsi mieszkańcy zapomną o burzy.
∗
∗ ∗ |
O Panie! Ty konieczne żywiołów niesnaski
Z oblicza ziemi ścierasz prawicą swej łaski,
I nie zostawiasz śladu klęski albo troski,
W przejrzystych sferach ciszy, gdzie masz tron ojcowski.
∗
∗ ∗ |
