Ta strona została uwierzytelniona.
Et juvenis fuit — et coelebs — et victor.
(Valerius Maximus)[1].
Przeszłość, zwinięta jak pergamin stary,
Z kipiącem życiem nie wytrzyma miary.
Kielich łez swoich i swoich zachwytów
Wypiła do dna; i jest jako słońce,
W ogniach zachodu cicho zstępujące
Z purpurowego tronu, z góry szczytów...
Chwila obecna stopę swą młodzieńczą
Stawia na bluszczach, co jej groby wieńczą,
I wznosząc puhar upojeń dla świata,
Jak orzeł w skrzydła potężne uderza,
Porywa ludy, walki i przymierza,
I z hasłem wieku swojego ulata.
∗
∗ ∗ |
Przeszłość — ruina, rozsypane grody
Zagasłe gwiazdy, przeżyte narody,
- ↑
Waleriusz Maksymus (łac. Valerius Maximus) — rzymski pisarz żyjący w I poł. I w. n.e.
