Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/60

ka wyręczała matkę, ujadając się o każdy grosz z kupującymi.
 Mowa jéj posiadała dziwną obfitość określników, improwizowanych naprędce, chwytanych w powietrzu, któremi zasypywała męża, furmana i parobka, wydając polecenia różne.
 Od chwili, kiedy postawiła dużą swą, płaską nogę na progu domu tego, znać było, że obejmie go w posiadanie wyłączne, że będzie tu panią.
 Uriel, ze swoją postawą szczupłą i pochyloną cokolwiek, z twarzą bladą i nieruchomą, jak cień snuł się w milczeniu. Przy téj kobiecie, zbudowanéj silnie i rozwiniętéj okazale, wyglądał na wyrostka niemal.
 Znoszono kufry, przestawiano sprzęty; nowa gospodyni opatrywała rzecz każdą.
 Nawinął się Michałek.
 — Czyje to? — rzuciła Hana.
 Franek uśmiechnął się.
 — Nie wiem, majster wiedzą.
 — Sierota — pochwycił Uriel.
 — Jaka sierota?
 — Z drogi podjąłem; podziać się nie ma gdzie.
 — Nu, ludziom go dać.
 — Bułką się na dzień wyżywi, pod szopą sypia... smutno tak samym.
 Hana błysnęła okiem.
 — Jakto samym? co to samym? czemu to ma być samym? co to takie rzeczy gadać?
 Mówiła, oddychając szybko; snadź kwestya ta wprawiała ją w rozdrażnienie.
 Uriel spuścił głowę, czuł się winowajcą, milczał.