zała rozlewać guano na pola angielskie. Ta sama ślepa chciwość, która w jednym wypadku wyjaławiała rolę, w drugim podcinała siłę życiową, narodu u samego korzenia. Wciąż powtarzające się epidemje przemawiały tu równie wyraźnym językiem, jak zmniejszenie się przeciętnego wzrostu żołnierzy w Niemczech i we Francji[1].
Obecnie [t. j. w r. 1867 i aż do r. 1878] obowiązująca ustawa fabryczna z r. 1850 pozwala na przeciętny w tygodniu 10-godzinny dzień roboczy. Mianowicie w pierwszych dniach tygodnia wynosi on 12 godzin, od 6 rano do 6 wieczór, z czego wszakże według ustawy odchodzi półgodzinna przerwa na śniadanie, a jedna godzina na obiad, tak, że pozostaje 10½ godzin pracy, w sobotę zaś — 8 godzin, od 6 rano do 2-ej po południu, z czego ½ godziny odchodzi na śniadanie. Pozostaje 60 godzin pracy, a mianowicie po 10½ przez pierwsze pięć dni, a 7½ w ostatnim dniu tygodnia[2]. Ustanowieni zostali osobni stróże tej ustawy, a mianowicie inspektorzy fabryczni, podlegający bezpośrednio ministerstwu spraw wewnętrznych, przyczem ich półroczne sprawozdania są ogłaszane przez parlament. Dostarczają one zatem urzędowej statystyki bieżącej, dotyczącej łapczywości kapitalistycznej na pracę dodatkową.
- ↑ „Naogół przekraczanie przeciętnej miary swego gatunku świadczy w pewnych granicach o pomyślnym rozwoju istot organicznych. Co się tyczy ludzi, to wymiary ich ciała zmniejszają się, gdy warunki ich bytu ulegają pogorszeniu, bądź z przyczyn fizycznych, bądź społecznych. We wszystkich krajach europejskich, gdziekolwiek wprowadzono powszechną służbę wojskową, od czasu jej wprowadzenia zmniejszyły się przeciętne wymiary ciała dorosłych mężczyzn, a naogół i ich zdolność do odbywania służby wojskowej. Przed rewolucją (1789 r.) minimalny wzrost piechura musiał wynosić we Francji 165 centymetrów; w roku 1818 (ustawa z dnia 10 marca) — 157, po wydaniu ustawy z dn. 21 marca 1832 roku — 156 centymetrów; przeciętnie we Francji więcej niż połowa popisowych uważana jest za niezdatnych do służby wojskowej wskutek zbyt niskiego wzrostu lub ułomności. Miara wojskowa w Saksonji wynosiła w r. 1780 — 178 centymetrów, obecnie — 155. W Prusach wynosi ona 157. Według wiadomości D-ra Meyera, podanych w „Bayerische Zeitung“ z dn. 9 maja r. 1862, wynika z 9-letniego doświadczenia, że w Prusach z pośród 1000 popisowych 716 jest niezdolnych do służby wojskowej: 317 z powodu zbyt niskiego wzrostu, a 399 — z powodu ułomności ciała... Berlin w roku 1858 nie mógł dostarczyć swego kontyngentu rekrutów, brakowało bowiem 156 ludzi“. (J. v. Liebig: „Die Chemie in ihrer Anwendung auf Agrikultur und Physiologie. 1862. 7. Aufl.“ tom. I, str. 117, 118).
- ↑ Historja ustawy z r. 1850 będzie podana niżej w niniejszym rozdziale.
