Wy cenicie ten żywot razem z jego troską?
— Ja śpiewam zapomnienie i śmierć śpiewam boską!
Wy trwacie sami w sobie smętni Prometeje?
— Ja, kropla wody, z morzem, z wszechświatem się zleję!
Zimne są śnieżne szczyty i przepaść tam dysze,
Gdzie samoubóstwienie w bezdusznej tkwi pysze;
Twardy wasz sen na skale, co sterczą nad chmury,
Z sępim dziobem pod żebrem, z sępiemi pazury!
Ale ciepłe i miękkie jest przyrody łono!
Kto jej falom powierzy swą pierś utęsknioną,
I zamknie senne oczy, ten cichą głębiną
Spłynie, jako łabędzie w miesięczną noc płyną...
Z fijołkiem w cieniach zmierzchu piję srebrne rosy,
Z słonecznikiem się zwracam w poranne niebiosy,
Z skowronkiem śpiewam pleśni na czarnym ugorze,
I z orłem biję w skrzydła, i lecę — pod zorze!
