Ta strona została uwierzytelniona.
............
Nam wnukom, dana w pieśni od starych, zeszłych lat,
Niejedna wieść, co wskrzesza praojców naszych świat.
Jak żyli, miłowali, mnożyli dobra plon,
Jak wiedli sławne boje, jak druha czcili skon.
I z pieśnią do nas doszedł pobożny zwyczaj ten,
Co dotąd wzrusza serca, jak piękny, złoty sen:
Gdy brata nam miłego przychodzi w ziemię grześć,
Spełniany bywa puhar, przez żywych — w zmarłych cześć.
Co myśli kto i czuje, to wszystko prawi z łzą,
A potem wznosi czaszę, i w ciszy spełnia ją...
Zbożnego przypomnienia nie przerwie głos, ni brzęk,
A kto nam to przekazał, na wieki temu dzięk!
Nazwany »pomiłosnym« szedł toast z rąk do rąk,
A ten kto pił, przysięgał braterstwo wszystkim w krąg.
