Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie V Z mojej księgi 148.jpeg

Bliźnim aniołem i bratem i druhem...
I w słońce lecieć, jak dwie srebrne strzały...

Ach! jak mi smutno, że nie jestem duchem!...

W powietrzu słychać szum gwiazdy, co spada...
Morze się łamie do dna z nawałnicą...
W przepaść się rzuca dysząca kaskada,
 Srebrną mgławicą...
Anioły białe, w noc wieczną strącone,
Gubią znad czoła promienną koronę...
Całej ludzkości pragnienia i winy
Wrą naokoło straszliwym wybuchem...
Ach! weź mnie z sobą i unieś w błękity!...
 Jakże mi smutno, że nie jestem duchem!

Pójdź! na twych piersiach utul moje skronie
I mów mi słowa anielskie, najcichsze...
Cóż nam do ziemi?... Niech wre i niech płonie
 W żądz skwarnym wichrze!
Ja — niech tak z tobą nazawsze zostanę,
I niech nad nami gwiazdy zadumane
Mgliste zasłony rozpostrą w milczeniu,
Nieskończoności unosząc nas ruchem...
Pójdź!... Czemu bledniesz i drżysz, mój promieniu?...
Ach! jak mi smutno, że nie jestem duchem!