Strona:PL Morris - Wieści z nikąd.pdf/68

mogłem i wzrokiem i powonieniem przekonać się, że to była istotnie wyborna latakia.
 — Ależ nie odważyłaś towaru — zauważyłem — a więc nie wiem, ile mam sobie wziąć.
 — Bah! — rzekła — radzę panu dobrze wypchać tytonierkę, bo możesz się pan znaleźć w okolicy, gdzie właśnie latakii nie będzie. Gdzież pańska tytonierka?
 Zapuściłem rękę w kieszeń i wyciągnąłem po chwili kawałek drukowanego perkalu, pełniącego u mnie służbę tytonierki. Ale dziewczyna spojrzała na mnie z pewną pogardą i rzekła:
 — Kochany sąsiedzie, mogę ci dać coś o wiele lepszego od tego perkalowego gałgana.
 Po tych słowach wyszła i za chwilę wróciła, a przechodząc koło chłopca, szepnęła mu coś do ucha, wskutek czego on podniósł się ze stołka i wyszedł. Dziewczyna trzymała w ręce woreczek z czerwonego marokko, barwnie haftowany i rzekła:
 — Oto wybrałam jednę sztukę dla pana; ładny to woreczek i zmieści w sobie sporo. Proszę.
 Mówiąc to, zaczęła napychać go tytoniem, a kładąc go przedemną, dodała:
 — Teraz pomyślimy o fajce: tę także pozwolisz mi pan samej wybrać; oto właśnie otrzymałam trzy bardzo ładne sztuki.
 Zniknęła znowu na chwilę i wróciła z dużą fajką, wyrobioną bardzo pracowicie z jakiegoś drzewa, a osadzoną w złocie z drogimi kamieniami.