ktorzy w Rhense 20 Sierp. 1400 r. zrzucili z tronu króla Wacława Leniwego i wybrali najprzód Fryderyka, księcia Brunświku, a gdy ten został zamordowany, Ruprechta, palatyna reńskiego i księcia bawarskiego. Bonifacy zatwierdził wybór 1403 r., Wacław zaś nie wiele się troszczył o swoję detronizację. R. 1403 Benedykt uciekł z Awinjonu i, wprawdzie na krótki czas tylko, zyskał sobie znowu obedjencję Francji. Ażeby się zawsze przychylnym zgodzie okazywać, posłał w następnym roku do Rzymu posłów, zyskawszy wprzód dla nich list żelazny od Bonifacego. Mieli oni donieść o zamiarze abdykacji Benedykta; w rzeczywistości mówili tylko w ogólnikach, że Benedykt pragnie jedności i prosili o wyznaczenie miejsca wspólnych obrad. Bonifacy też posłów nie przyjął grzecznie, i przyszło do tego, że go w uniesieniu nazwali symonjakiem. Oddawna cierpiał na kamień i umarł z tej choroby 1 Paźdz. 1404 r., wprzód jeszcze, nim posłowie Benedykta Rzym opuścili. Podczas rozruchu ludowego, posłów tych uwięziono. Bonifacy Papieżem został mając lat 45, zatém umierając nie miał jeszcze lat 60. Wolał umrzeć, niż wysłuchać grzesznej rady lekarzy, dla odzyskania zdrowia. Za jego panowania Tamerlan pobił Bajazeta IV, i sekta Wiklefa zaczęła się szerzyć. W 1392 r. zatwierdził założenie uniwersytetu w Erfurcie. W 1399 r. jakaś pielgrzymująca sekta religijna, w białej odzieży i czarnych kapturach, przybyła z północy do Viterbo. Przewodniczył jej ksiądz, a ujmowała sobie lud pobożną postawą i nowemi religijnemi pieśniami. Złe obyczaje wydały oszustów, a przywódca ich zakończył życie na stosie. W Bullarium M. tom I p. 293 i sqq. jest pięć konstytucji Bonifacego IX. Następcą jego był Innocenty VII. (Haüsle). Wł. B.
Bonifacy święty (5 Cz. al. 30 Listop.), apostoł Niemiec, ur. r. 680 W Cridiadunum, dzisiejszém Kirton, w hrabstwie Devonshire, ze znakomitych rodziców anglosaksonów, na Chrzcie świętym otrzymał imię Winfryd. Poważny od samego dzieciństwa, korzystał z udzielanych mu nauk, lecz nie odpowiadał zamiarom, jakie ojciec miał względem niego, jako dziedzica swego imienia i majątku. Winfryd nie dał się uwieść, ani płochością swego wieku, ani blaskiem dóbr doczesnych. Najmilszém dla niego było towarzystwo i poważna rozmowa z kapłanami, którzy od czasu do czasu nawiedzali jego ojca i do których pragnął stać się podobnym. Na usilne proźby Winfryda, ojciec oddał go jednemu ze swych przyjaciół, opatowi klasztoru Adescancastre, dzisiaj Exester, gdzie Winfryd przepędził młodość swoję. Następnie, za pozwoleniem opata, udał się do klasztoru Rhutscelle, w hrabstwie Southamptonshire, którym zarządał opat Winbrecht. Tu szybkie uczynił postępy w grammatyce, poezji i historji, a potém wstąpił do zakonu św. Benedykta, gdzie został wnet przełożonym szkoły klasztornej. W 30 r. życia przyjął święcenia kapłańskie, a wkrótce potém król Ina i duchowieństwo, zebrane na synodzie, wysłali go jako posła do Beretwalda, arcybiskupa kantuaryjskiego, z przedstawieniem mu do zatwierdzenia uchwał synodu. Na tém poselstwie Winfryd dał się poznać ze swych wielkich zdolności i roztropności, zjednał sobie powszechne poważanie i bywał odtąd bardzo często zapraszanym na różne synody odprawiane w W. Brytanji. Lecz na tém nie mogła się ograniczyć działalność Winfryda. Od czasów św. Augustyna, chrystjanizm głęboko się zakorzenił w Anglji, i nie brakło tam ani zakładów religijnych, ani też kapłanów gorliwych i uczonych. Tymczasem inne
