skie konsystorze. W 1598 r. Joachim Fryderyk zabrał majętności katedry w Brandeburgu, które w części sprzedane zostały, w części zaś przyłączone do książęcych dominjów; pozostało tylko coś w rodzaju kapituły katedralnej, składającej się z jednego proboszcza katedralnego i sześciu kanoników; miejsca te były obsadzane głównie przez osoby z wyższej szlachty, często nawet kupowane za jakich 18 lub 20,000 talarów. Razem z innemi fundacjami kościelnemi, kapituła ta została zniesiona edyktem z r. 1810. Pomimo ciężkich i systematycznych prześladowań, religja katolicka nie wygasła zupełnie w margrabstwie. Przepowiednia Hermana von Lehnin (ob.), przedstawiająca losy Brandeburgji od XIII do XIX wieku, zasługuje na szczególną uwagę. (Haas). J. N.
Brant Jan, ur. w Poznaniu 1553 r., wstąpił do jezuitów 1571 r., ukończył teologję w Rzymie, gdzie przez dwa lata był penitencjarzem u św. Piotra na Watykanie. Powróciwszy do kraju, był w różnych kolegjach nauczycielem; um. we Lwowie 31 Grudn. 1601 r. Mąż był dowcipu wielkiego, przyjemnego obejścia się i bardzo w naukach biegły. Zostawił w druku: 1) Disputatio theologica de justificatione peccatoris contra novum vanum et perniciosum justitiae imputativae figmentum, Poznań 1591; 2) Kazanie przy pogrzebie Jerzego Chodkiewicza, Wilno 1596; 3) Pieśni różne pospolite o różnych pobożnych potrzebach, 1601 z nótami. F. M. Sobieszczański w Encykl. Orgelbr. większej przypuszcza, że to ten sam piosennik łacińsko-polski bez tytułu, jaki znalazł W. A. Maciejowski w bibl Kazim. hr. Stadnickiego w Lwowie (opisany w jego Piśmiennictwie t. 3 p. 384). Cf. Brown. Bibl. pis. assyst. polsk.
Brassicanus Jan Aleksander, pochodził ze starej szlacheckiej familji, która nosiła nazwisko Kohlbürger, zamienione w XV w., podług zwyczaju wówczas panującego, na Brassicanus (od brassica, kapusta, Kohl). Na początku XVI w. spotykamy Jana Brassicana, słynnego filologa i nauczyciela Melanchtona w Tybindze. Syn Jana, Jan Aleksander, był professorem w Ingolsztadzie i potajemnym stronnikiem Lutra 1523 r. Studja nad Ojcami Kościoła nawróciły go wszakże na drogę nauki Kościoła katolickiego, i odtąd należał już do stanowczych przeciwników protestantyzmu, którego szkodliwy wpływ na naukę i obyczaje niejednokrotnie w listach i pismach swoich wykazywał. Cf. Doellinger, Die Reformation. cz. I p. 525. J. N.
Brat (w życiu zakonném). Braćmi nazywają się zakonnicy żebrzącego zakonu, jak dominikanie, franciszkanie, augustjanie, karmelici, serwici, trynitarze, minimi, hieronimici bł. Piotra pizańskiego, bracia miłosierdzia. Zakonnicy zakonów nie żebrzących nazywają się ojcami (ob.), panami (ob. Domnus), kanonikami (ob.). Rozróżnienia te wyrobiły się z czasem i nie zawsze ściśle były przestrzegane. Pierwiastkowo każdy zakonnik nazywał się bratem. Włosi, skracając wyraz frate, przed imieniem zakonnika mówią fra. Kardynałowie i biskupi, należący do zakonów, których członkowie nazywają się braćmi, podpisują się frater lub fr. — Braćmi nazywają się jeszcze w klasztorach bracia laicy (fratres conversi), którzy złożyli śluby zakonne, lecz nie otrzymali święceń, i którzy spełniają służbę w klasztorze i kościele. Cf. Moroni, Dizionario, t. 27 p. 228.
Bratkowicz Adrjan, franciszkanin, † 1639 r. Dopełnił i ukończył dzieło rozpoczęte przez ks. Jana Paytowicza, także franciszkanina:
