Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/660

 Błażéj nie pominął tego spojrzenia.
 — Oh! oh! — zawołał — zdawało misie, że nam nie wypada robić wybuchu...
 Robert zsiniały od gniewu, przemówił zmienionym głosem:
 — Błażeju... — Błażeju!... cierpliwość ma swoje granice...
 — Ja byłem cierpliwym przez trzy lata — odpowiedział śpioch z niezachwianą spokojnością
 — Wiesz dobrze iż wymagasz niepodobieństwa... — rzekł Robert — i w twoich żartach musi się coś ukrywać... jedném słowém, powiedz otwarcie czego chcesz?
 — Otóż to, co się nazywa mówić — zawołał śpioch — długo nie mogłeś mnie zrozumieć... przyrzekłeś mi 20,000. fr. dochodu i chcę mieć to 20,000...
 A ja?... — rzekł Robert spuściwszy oczy dla pokrycia gniewu.
 Nie wochodzę bynajmniéj w twoje osobiste interesa... z drugiéj połowy możesz co udzielić panu margrabiemu de Pontales, panu Protazemu Hiwen, naszéj drogiéj Roli, a nawet Bibandierowi.
 — Czy to twoje ostatnie słowo?... zapytał