Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/672

 — Bardzo mało... — rzekł łagodnie były ułan.
 — Podajmy sobie ręce Błażeju — rzekł Robert zwracając się do swego towarzysza. — Jesteśmy teraz ściśle złączeni, nieprawdaż?... a przysięgam, że my oba potrafimy sobie poradzić przeciw Pontalesowi!
 — Tak, tak — przebąkiwał śpioch — będę robił wszystko co zechcesz.
 — Ah! — zawołał Robert — myślicie więc że nas można zastraszyć... jeszcze nie jesteśmy schwytani i pan margrabia powinien się był postarać o czterech żandarmów dla poparcia swych pogróżek.
 — Jest ich óśmiu w kuchni — odpowiedział Bibandier z uśmiechem — śpioch jeździł po nich do Redon.
 Robert odwrócił się do Błażeja, który mruczał uderzywszy się w czoło.
 — Sprowadziłem ich na przypadek, gdyby chłopi się zbuntowali dla obrony Penhoela.
 Robert zamilkł i zdawał się być pokonanym. Wśród panującego milczenia dało się