Strona:PL Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) 098.jpg

 »I sam ty biały jak chusta,
Zimny... jakie zimne dłonie!
Tutaj połóż, tu na łonie,
Przyciśnij mnie, do ust usta...

 »Ach, jak tam zimno musi być w grobie!
Umarłeś, tak, dwa lata!
Weź mię, ja umrę przy tobie,
Nie lubię świata.

 »Źle mnie w złych ludzi tłumie:
Płaczę, a oni szydzą:
Mówię, nikt nie rozumie;
Widzę, oni nie widzą!

 »Śród dnia przyjdź kiedy... to może we śnie?
Nie, nie... trzymam ciebie w ręku.
Gdzie znikasz, gdzie, mój Jasieńku?
Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie!

 »Mój Boże! kur się odzywa,
Zorza błyska w okienku.
Gdzie znikłeś! ach! stój, Jasieńku!
Ja nieszczęśliwa!« —

 Tak się dziewczyna z kochankiem pieści,
Bieży za nim, krzyczy, pada;
Na ten upadek, na głos boleści,
Skupia się ludzi gromada.

 »Mówcie pacierze! — krzyczy prostota —
Tu jego dusza być musi,
Jasio być musi przy swej Karusi,
On ją kochał za żywota!«

 I ja to słyszę, i ja tak wierzę,
Płaczę, i mówię pacierze.