Strona:PL Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) 130.jpg

 »Ale zemsta, choć leniwa,
Nagnała cię w nasze sieci:
Ta karczma Rzym się nazywa...
Kładę areszt na waszeci«.

 »Twardowski ku drzwiom się kwapił
Na takie dictum acerbum^[1];
Dyabeł za kontusz ułapił:
»A gdzie jest nobile verbum?«^[2]

 Co tu począć? kusa rada,
Przyjdzie już nałożyć głową...
Twardowski na koncept wpada
I zadaje trudność nową.

 »Patrz w kontrakt, Mefistofilu,
Tam warunki takie stoją:
Po latach tylu, a tylu,
Gdy przyjdziesz brać duszę moją,

 »Będę miał prawo trzy razy
Zaprządz ciebie do roboty,
A ty najtwardsze rozkazy,
Musisz spełnić co do joty.

 »Patrz, oto jest karczmy godło,
Koń malowany na płótnie;
Ja chcę mu wskoczyć na siodło,
A koń niech z kopyta utnie.

 »Skręć mi przytem biczyk z piasku,
Żebym miał czem konia chłostać
I wymuruj gmach w tym lasku,
Bym miał gdzie na popas zostać.

 »Gmach będzie z ziarnek orzecha,
Wysoki pod szczyt Krępaku^[3],
Z bród żydowskich ma być strzecha,
Pobita nasieniem z maku.

1. Dictum acerbum — przykre, dotkliwe słowo.
2. Nobile verbum — słowo szlacheckie.
3. Krępak — jeden ze szczytów tatrzańskich, dawniej poczytywany za najwyższy.