Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 018.jpg

 — No, nie wiem jeszcze. Chociaż ja chciałbym jak najprędzej.
 — To już po oświadczynach? — spojrzał dosyć ironicznie na zgarbionego i dosyć śmiesznie wyglądającego anglika; jego garb wydał mu się teraz potwornym, a on sam przypominał małpę tą długą, wystającą szczęką i szerokiemi ustami, niezmiernie ruchliwemi.
 — Tak jakby już. W niedzielę właśnie powiedziała mi, jakby chciała mieć urządzone mieszkanie. Wypytałem się szczegółowo, odpowiadała tak, jak odpowiadają kobiety, gdy idzie o ich przyszłe gospodarstwo.
 — Ostatnią razą myślałeś pan tak samo.
 — Tak, ale nie miałem takiej pewności ani w połowie! — zaręczał gorąco.
 — No, kiedy tak, to winszuję panu szczerze, kiedyż poznam narzeczoną?
 — Na wszystko przyjdzie czas, na wszystko.
 — Dla tego też wierzę, iż się pan w końcu ożeni — szepnął drwiąco.
 — Możebyś pan przyszedł jutro do mnie, dobrze? Chciałem koniecznie usłyszeć pańskie zdanie o tych meblach.
 — Przyjdę.
 — Ale kiedy?
 — Po obiedzie.
 Murray wrócił do farb i laboratoryum, a Borowiecki pobiegł dalej do farbiarni przez korytarze i przejścia zapchane wózkami naładowanymi towarem ociekającym wodą, ludźmi i stosami towaru leżącego na ziemi w wielkich kupach, oczekującego swojej kolei.
 Co chwila zastępowano mu drogę z najrozmaitszymi interesami.