Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 026.jpg

 — Byłaby szkoda!
 — Bardzo wielka, niech Bóg broni!
 — Niech żyje sto lat, niech ma sto pałaców, sto milionów, sto fabryk.
 — I niech go razem sto choler ciśnie! — szepnął cicho któryś.
 Cisza się zrobiła.
 Szwarc patrzył groźnie na piszących, to na Borowieckiego, jakby chciał się usprawiedliwiać, że on nic nie winien, ale Borowiecki znudzonym wzrokiem patrzył w okno.
 W kantorze panowała atmosfera przytłaczającej nudy.
 Ściany aż po sufit wyłożone drzewem malowanem na dąb, pełne półek i ksiąg, rozstawionych systematycznie, żółciły się smutnie.
 Naprost okien stał wielki, czteropiętrowy budynek, z nagiej, czerwonej cegły i rzucał szaro-rdzawy, przygnębiający refleks do kantoru.
 Przez podwórko, wylane asfaltem, po którem turkotały od czasu do czasu wózki i przechodzili ludzie, w kilku kierunkach biegły na wysokości pierwszego piętra grube, jak ramiona atlety, transmisye, warcząc głucho, od czego szyby w kantorze ustawicznie drżały
 Wysoko nad fabryką wisiało niebo ciężką, brudną płachtą, z której ściekał drobny deszcz i spływał po zabrudzonych murach smugami jeszcze brudniejszemi i sączył się po oknach kantoru, zakurzonych pyłem węglowym i bawełnianym, niby wstrętne plwociny.
 W kącie kantoru, nad gazem, zaczął szumieć samowar.
 — Panie Horn, może pan dać mi herbaty?