Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 041.jpg

podchodził do bufetu, słychać było bardzo czętso jego chrapliwy, rozłażący się głos.
 — Panno Ani, koniaczek, i trzaśnięcie dłonią w pięść zaciśniętą.
 Moryc przebiegł oczami Zeitung, niecierpliwie spoglądał na drzwi. Czekał na Borowieckiego. Wstał wreszcie, bo zobaczył w drugim pokoju znajomą twarz.
 — Leon, kiedyś przyjechał?
 — Dzisiaj rano.
 — Jakże ci poszedł sezon? — pytał, siadając obok niego na zielonej kanapce.
 — Świeeeetnie! — wyciągnął nogi na krzesełku i rozpiął kamizelkę.
 — Myślałem dzisiaj o tobie, a nawet wczoraj z Borowieckim mówiliśmy.
 — Borowiecki! ten od Bucholca?
 — Tak.
 — On wciąż drukuje swoje bojki? Słyszałem, że ma założyć na siebie.
 — Dla tego właśnie mówiliśmy o tobie.
 — I co, wełna?
 — Bawełna!
 — Sama?
 — Co to można dzisiaj wiedzieć.
 — Pieniądze jest?
 — Będą, a tymczasem jest co więcej, kredyt...
 — Do spółki z tobą?
 — I z Baumem, znasz Maksa?
 — O jej! W tym wekslu jest feler, jeden żyrant niepewny! Borowiecki — dodał po chwili.
 — Dlaczego?