Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 046.jpg

zobaczywszy go, towarzyszy zostawił przy drzwiach i z kapeluszem w ręku szedł do tego królika bawełnianego, po którego wejściu przyciszyło się w knajpie i wszyscy śledzili go z nienawiścią, zazdrością i dumą.
 — Prawie czekałem na pana — zaczął Müller. — Mam do pana interes.
 Skinął głową Morycowi i Leonowi, uśmiechnął się do pozostałych, objął ręką w pas Borowieckiego i wyprowadził z knajpy.
 — Telefonowałem do fabryki, ale mi odpowiedziano, że pan dzisiaj wyszedł wcześniej.
 — Żałuję teraz bardzo — rzekł uprzejmie.
 — Pisałem nawet do pana, sam pisałem — dodał mocniej, z wielką pewnością, chociaż na pewno wiedziano w mieście, że umiał zaledwie się podpisać.
 — Nie odebrałem listu, bo zupełnie nie wstępowałem do mieszkania.
 — Pisałem o tem, com już kiedyś wspominał. Ja jestem prosty człowiek, panie von Borowiecki, to ja powiem raz jeszcze i prosto: dam panu tysiąc rubli więcej, wstąp pan do mojego interesu.
 — Bucholc dałby mi dwa tysiące więcej abym tylko został — szepnął zimno.
 — Dam panu trzy, no, dam panu cztery! słyszysz pan, cztery tysiące rubli więcej, to jest całe czternaście tysięcy rocznie, ładny grosz!
 — Bardzo panu dziękuję, ale nie mogę przyjąć tak wspaniałej propozycyi.
 — Zostajesz pan u Bucholca? — zapytał prędko.
 — Nie. Powiem otwarcie dlaczego nie przyjmuję pańskiej oferty, ani nie zostaję w firmie — zakładam sam fabrykę.