Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 056.jpg

  — Nie wiem — odparł krótko, bo nie cierpiał Szai, jak go nie cierpiała cała nieżydowska Łódź.
 — Żegnam pana — rzucił sucho i pogardliwie Szaja.
 Borowiecki nic nie odpowiedział i poszedł na pierwsze piętro, do jednej z lóż, w której był cały bukiet kobiet, pomiędzy niemi zastał Moryca i Horna.
 W loży było nadzwyczaj wesoło i bardzo ciasno.
 — Nasza mała ślicznie gra, prawda panie Borowiecki?
 — Tak i bardzo żałuję, że nie zaopatrzyłem się w bukiet.
 — My go mamy, podadzą jej po drugiej sztuce.
 — Że jest ciasno bezemnie i wesoło bezemnie, że panie mają już asystę — wychodzę.
 — Zostań pan z nami, będzie jeszcze weselej — prosiła go jedna z kobiet, w liliowej sukni, z liliową twarzą i z liliowemi oczami.
 — Weselej to pewnie nie, ale że ciaśniej, to z pewnością — zawołał Moryc.
 — To wyjdź, będzie zaraz więcej miejsca.
 — Żebym mógł iść do loży Müllerów, tobym wyszedł.
 — Mogę ci to ułatwić.
 — Ja wychodzę i zaraz zrobi się więcej miejsca — zawołał Horn, ale pochwyciwszy proszące spojrzenie młodej dziewczyny, siedzącej na froncie loży, pozostał.
 — Wie pani, panno Maryo, ile się taksuje panna Müller? Pięćdziesiąt tysięcy rubli rocznie!
 — Mocna panna! Jabym się puścił na ten interes — szepnął Moryc.
 — Przysuń się pan bliżej, to coś opowiem — szepnęła liliowa i pochyliła nizko głowę, tak, że jej