Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 058.jpg

ona jest cztery albo piętnaście aniołów — wykrzykiwał Moryc, przedrzeźniając starego Szaję.
 — Do widzenia paniom, chodź Moryc, pan Horn zostanie przy paniach.
 — Może panowie przyjdą do nas na herbatę po teatrze? — prosiła wszystkich liliowa, patrząc na Borowieckiego.
 — Dziękuję bardzo, ale przyjdę jutro, dzisiaj nie mogę.
 — Czy jesteś pan zamówiony do Müllerów? — szepnęła trochę cierpko.
 — Do Grand Hotelu. Dzisiaj sobota, przyjeżdża Kurowski, jak zwykle, a ja mam z nim do obgadania niesłychanie ważne rzeczy.
 — To załatw się pan z nim w teatrze, musi przecież być.
 — On przecież nie bywa w teatrze, nie zna go pani?
 Ukłonił się i wyszedł, przeprowadzany dziwnem spojrzeniem pani Stefanii.
 Akt dosyć dawno się już ciągnął, więc przesuwał się do swojego miejsca i siadł, ale nie słuchał, bo naokoło szeptano coś nader tajemniczo.
 Zdziwił wszystkich fakt, że w czasie sztuki wywołano z loży Knolla, zięcia Bucholca, który siedział samotnie w loży, na wprost Zukerów, a potem, że wyniósł się z teatru cichaczem Grosglik, największy bankier łódzki.
 Przynieśli mu depeszę, z którą poleciał do Szai.
 Szczegóły te podawane sobie szeptem, obleciały niby błyskawica teatr i wzbudziły jakiś ciemny, niewytłumaczony niepokój w przedstawicielach różnych firm.