Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 071.jpg

 — Lucy!
 — Pocałuj mnie.
 — Kochasz?
 — Pocałuj mnie.
 Rwały się im tylko takie słowa z piersi przepełnionych przerażającym ogniem.
 — Weź mnie Karol, weź mnie całą i na zawsze.
 Nie wiedzieli nawet, kiedy stanęli na miejscu.
 Zajechali przed pałacyk Zukerów, stojący w okolicy miejskiego lasku.
 — Chodź do mnie — szepnęła, trzymając go silnie za rękę.
 Bezwiednie, z przyzwyczajenia wsunął drugą rękę do kieszeni, gdzie miał rewolwer.
 — Niech August zaczeka na pana — zawołała grzmiąco do stangreta.
 — Chodź, niema nikogo, on — mówiła z naciskiem — pojechał. Nikogo prócz służby niema w domu.
 Puściła jego rękę, bo służba otwierała drzwi.
 — Zapalić światło w saloniku wschodnim. Podawać zaraz herbatę.
 Rzuciła mu się na szyję, skoro lokaj oddalił się, ucałowała go namiętnie i popchnęła w jakiś korytarzyk wysłany dywanem i wybity czerwono.
 — Zaraz przyjdę, kocham cię! — zawołała za nim i zniknęła.
 Rozebrał się wolno, rewolwer przełożył do kieszeni surduta i wszedł w jakieś drzwi, które się przed nim otworzyły, do słabo oświetlonego saloniku.
 Biały dywan ze skór baranów, nadzwyczaj puszysty, tłumił zupełnie kroki.
 — Ależ to zupełnie romantyczna awantura! —