Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 073.jpg

 Na jednej ze ścian błyszczała masa broni wschodnich, bardzo kosztownych, ułożona dookoła wielkiej, okrągłej tarczy saraceńskiej, stalowej, nabijanej złotem i tak wypolerowanej, że w tym świetle przyćmionem skrzyła się i promieniowała złotymi ozdobami i rzędami rubinów i bladych ametystów, jakimi obrzeże jej było wysadzone.
 W jednym rogu, na tle olbrzymiego wachlarza z pawich piór, stał cały wyzłocony posążek Buddy, z podwiniętymi nogami, w postawie kontemplacyjnej.
 W drugim rogu stała wielka żardinierka japońska z bronzu, podtrzymywana przez złote smoki, pełna kwitnących, białych jak śnieg azalij.
 — Pociejów milionerski — myślał znowu Borowiecki, który posiadał nadzwyczaj wyrobiony smak artystyczny i poczucie piękna, rozwinięte jeszcze do stopnia doskonałości specyalnymi studyami nad harmonią barw.
 — Jaśnie pani prosi pana dyrektora — szepnął z ukłonem stary, wygolony lokaj, odsłaniając ciężką portierę z żółtego aksamitu, pokrytą malowanemi chryzantemami.
 — A, Józef jest tutaj? — zapytał Borowiecki idąc, bo znał go z innego domu.
 — Puściłem w licytacyę tamtych żydów — szepnął cicho, zginając się przed nim.
 Karol uśmiechnął się tylko i poszedł do jadalnego.
 Lucy nie było jeszcze.
 Usłyszał tylko przytłumiony murami krzykliwy jakiś głos z dalszych pokojów.
 — Co to? — zapytał bezwiednie Borowiecki, nasłuchując.