Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 078.jpg

mówi pierwszy raz w życiu szczerze zupełnie to słowo, najwięcej może ze słownika ludzkiego kłamliwie i kłamane.
 — Napisz mi to, mój najdroższy, napisz — prosiła z dziecinnym uporem.
 Wyjął bilet wizytowy i całując co chwila jej cudne fiołkowe oczy i te usta palące, napisał.
 — Kocham cię, Lucy.
 Wyrwała mu bilet z rąk, przeczytała, ucałowała kilkakrotnie i schowała za gors, ale wyjęła po chwili, aby znowu czytać i całować na przemian bilet i jego.
 Wreszcie przypatrując się herbowi, zapytała:
 — Co to jest?
 — Mój herb.
 — Co to znaczy?
 — Wytłumaczył jej jak mógł, ale nic nie zrozumiała.
 — Nic nie rozumiem, zresztą nic mnie to nie obchodzi.
 — A co cię obchodzi?
 — Kocham cię.
 Zamknęła mu usta pocałunkiem.
 — Widzisz, ja nic nie wiem, ja cię kocham, to mój rozum, po co mi więcej?
 Siedzieli tak długo w tej wielkiej ciszy nocy i buduaru, przez którego mury i obicia nie przedzierał się najmniejszy szmer ze świata, zatopieni w sobie, w miłości, otoczeni jakby obłokiem zachwytu nad sobą; w tej obezwładniającej atmosferze, przesyconej zapachami, odgłosem pocałunków, szeptem rozdrganych, palących słów, szelestem jedwabiu, rubino-szmaragdowem światłem, co się mrzyło coraz słabiej, barwami przyćmionemi, które