Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 080.jpg

IV.

 Czwarta dochodziła, gdy Borowiecki znalazł się na ulicy.
 Stangret nie doczekawszy się, odjechał do stajni.
 Wiatr huczał głęboko i zamiatał kałuże z taką siłą, że błoto bryzgało na parkany i na wązką ścieżkę, służącą za chodnik.
 Borowiecki wzdrygnął się, przejęty tym zimnym, wilgotnym wiatrem.
 Stał chwilę przed domem, nic nie widząc przed sobą, prócz połyskującego błota i czarnych, spiętrzonych gmachów w oddali i kominów fabrycznych, słabo rysujących się na szarem, zmąconem tle nieba, po którem chmury, niby porozrywane bele zabrudzonej bawełny, biegały z szalonym pośpiechem.
 Był jeszcze oszołomiony, przystawał i oparty o parkan zbierał rozbitą świadomość. Wstrząsał się cały co chwila, bo czuł jeszcze uściski jej, usta paliły go, przymykał oczy i musiał parasolem wyszukiwać przed sobą twardszego gruntu i czuł się pijanym zupełnie, dopiero szczekania gwałtowne psów za parkanami, orzeźwiły go zupełnie i wyrwały z tej dziwnej ciszy jaka ogarnia po przejściu bardzo silnych wzruszeń.
 — Kurowski musi już spać — szepnął kwaśno —