Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 123.jpg

 — Łagodny człowiek z tego doktora, ma obwatowane nerwy! — zaśmiał się Borowiecki.
 — Ja jemu je watuję pieniędzmi. Ja mu dobrze płacę.
 — Telefon się pyta, czy jest pan Borowiecki? co mam powiedzieć? — meldował w drzwiach dyżurny, przyboczny urzędnik Bucholca.
 — Pozwoli pan prezes?
 Bucholc kiwnął niedbale głową.
 Karol zeszedł na dół, do przybocznego kantoru Bucholca, gdzie był telefon.
 — Borowiecki, kto woła? — pytał, przykładając ucho do muszli.
 — Lucy. Kocham cię! — drgały mu roztrzęsione odległością wyrazy w uchu.
 — Waryatka! — szepnął, uśmiechając się ironicznie na stronie.
 — Dzień dobry.
 — Przyjdź wieczorem o ósmej. Nikogo nie będzie. Przyjdź. Czekam. Kocham cię! Słuchaj, całuję cię, do widzenia.
 Istotnie, odczuł rozpryśnięte mlaśnięcie, jakby odgłos pocałunku.
 Telefon zmilkł.
 — Waryatka! Będzie z nią ciężko, nie zadowolni się byle czem — myślał powracając na górę i był więcej zniecierpliwionym, niż uradowanym tym oryginalnym dowodem miłości.
 Bucholc wciśnięty w fotel, położył kij na kolanach i przerzucał jakąś grubą, przepełnioną cyframi broszurę, która tak go pochłonęła, że co chwila łapał spodnią wargą przycięte krótko wąsy, co się nazywało w języku