Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 165.jpg

niego martwo i zapytała głosem głuchym, jakby pochodził z pod ziemi:
 — Kto to, Mela?
 Nie poznawała już nikogo prócz najbliższych.
 — Moryc Welt, brat mojej matki, Welt — powtórzyła z naciskiem.
 — Welt, Welt! — mełła w bezzębnych szczękach i otworzyła szeroko usta do bulionu, który znowu podawała Mela.
 — Kłócą się jeszcze?
 — Sądny dzień się zrobił.
 — Biedny ten Albert.
 — Żałujesz go?
 — Jakże, nie pozwala mu być człowiekiem własna nawet żona i rodzina. Regina mnie wprost przeraża swojem handlarstwem — westchnęła smutnie.
 — Powinien być dobrym fabrykantem. On trochę chory na idealizm, ale po pierwszej plajcie, niech tylko na niej dobrze zarobi, to się wyleczy.
 — Ja nie rozumiem ani ojca, ani wujów, ani ciebie, ani Łodzi. We mnie się wszystko burzy patrząc na to, co się tutaj dzieje.
 — Cóż się dzieje? dobrze się dzieje, robią się pieniądze i basta.
 — Ale jak, jakimi sposobami!
 To wszystko jedno, sposób dostania rubla nie zmiejsza jego wartości.
 — Jesteś cynik — szepnęła jakby z wyrzutem.
 — Jestem tylko człowiek, który nie wstydzi się nazywać rzeczy po imieniu.
 — Dajmy pokój, jestem tak zdenerwowaną, że brak mi sił nawet do kłótni.