Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 175.jpg

 — Nie cierpię, bo ojciec chwalił go któregoś dnia przed Fabciem, a zresztą i Will go nie cierpi. Piękna lala!
 — Wilhelm jest?
 — Są wszyscy i wszyscy się nudzą, oczekując na ciebie.
 — A Wysocki? — zapytała ciszej i trochę niepewnie.
 — Jest i przysięga, że mył się cały przed samą wizytą. Słyszysz, cały.
 — Przecież nie będziemy sprawdzać...
 — Musimy wierzyć na słowo — przygryzła usta.
 Ujęły się pod ręce i szły przez szereg pokojów, zalanych mrokiem nadchodzącego wieczoru, umeblowanych z nadzwyczajnym przepychem.
 — Co robisz, Róża?
 — Nudzę się i udaję przed gośćmi, że mnie bawią, a ty?
 — Nic nie udaję przed nikim i także się nudzę.
 — Okropne życie! — szepnęła Róża z westchnieniem. — I dokąd się to ma ciągnąć?
 — Ty wiesz najlepiej dokąd, do śmierci chyba.
 — Ach, co jabym dała, żebym się mogła zakochać, co jabym dała.
 — Siebie i miliony w dodatku.
 — Chciałaś powiedzieć miliony i siebie w dodatku — powiedziała cierpko a drwiąco.
 — Róża! — szepnęła Mela z wyrzutem.
 — No cicho, cicho! — ucałowała ją serdecznie.
 Weszły do niewielkiego pokoju, zupełnie czarnego, bo meble, obicia ścian, portyery, wszystko było pokryte czarnym pluszem lub czarną matową farbą.