Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 200.jpg

 — Karl, masz rewolwer? — zapytała.
 — Mam.
 — Wyjmij, mój złoty, mój jedyny. Widzisz będę się czuć bezpieczniejszą. Nie dałbyś mnie, prawda? — szeptała, przyciśnięta do niego.
 — O, możesz być pewną. Ale czego się boisz?
 — Ja nie wiem czego, ale się bardzo boję, bardzo — i oczy jej biegały szybko po lesie.
 — Tutaj niema zbójców, daję ci słowo.
 — Gdzieżtam, czytałam niedawno, że w tym lesie zabili powracającego z roboty robotnika, wiem z pewnością, że tutaj zabijają — wstrząsnęła się nerwowo.
 — Bądź spokojną, przy mnie nic ci się złego nie stanie.
 — Wiem, ty musisz być bardzo odważny. Kocham cię, Karl, pocałuj mnie, tylko mocno, mocno.
 Zaczął ją całować.
 — Cicho! — zawołała, odrywając usta od jego ust. — Ktoś woła!
 Nikt nie wołał, las szumiał i pochylał się wolno i automatycznie, wysokie drzewa zdawały się koronami rozmiatać kłęby mgieł, co płynęły z pól coraz hyżej i coraz niklejsze, bo deszcz poczynał padać rzęsisty i sypał się na las niby grube ziarno i bębnił z łoskotem w blaszane dachy restauracyi
 Karol rozłożył parasol i stanęli pod drzewem, które ich nieco ochraniało.
 Zamoczysz się, bardzo mi żal, że na taką pogodę jesteś wystawiona.
 — Karl, ja to bardzo lubię.
 Zdjęła rękawiczkę i wystawiła długą białą rękę na deszcz.