Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 205.jpg

cząc, zaczął obwijać mu nogi we flanele, które się pozsuwały podczas gwałtownych poruszeń.
 Karol tymczasem, nie chcąc być świadkiem awantury, wyniósł się i pojechał na obiad.
 Jadał w tak zwanej „Kolonii” na Spacerowej.
 „Kolonię” składało kilkanaście kobiet, Polek, wyrzuconych przez los z różnych części Kraju na bruk łódzki.
 Były to przeważnie rozbitki życiowe: wdowy, eks-obywatelki ziemskie, eks-kapitalistki, eks-panie, stare panny i młode dziewczyny, które przyszły tutaj szukać pracy. Bieda je połączyła i bieda wyrównała pomiędzy niemi różne towarzysko-kastowe nierówności.
 Zajmowały na ulicy Spacerowej całe piętro urządzone na sposób hotelowy, korytarz biegł wzdłuż całego mieszkania i kończył się przy wielkim, narożnym pokoju, służącym za wspólną dla wszystkich jadalnię.
 Karol i Moryc jadali tam obiady razem z kilkoma kolegami.
 Przyszedł spóźniony nieco, bo wielki okrągły stół był już obsadzony stołownikami.
 Jedzono pośpiesznie w milczeniu, nikt nie miał czasu na pogawędkę, a wszyscy co chwila podnosili głowy i nasłuchiwali, czy nie odzywają się już świstawki.
 Karol usiadł obok tej baronowej, która w sobotę przewodniczyła w loży, uścisnął kilka rąk w milczeniu, kiwnął kilka razy głową dalej siedzącym i zabrał się do jedzenia.
 — Horna nie było jeszcze? — spytał ktoś przez stół pani Łapińskiej.
 — Spóźnia się jakoś dzisiaj — szepnęła.