Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 219.jpg

 — Mada, bo zejdę i pójdę prosto powiedzieć fatrowi co ty wygadujesz.
 — A zejdź, będzie nam wygodniej z panem Borowieckim. Ale pan mi nie odpowiedział.
 — Bo takie pytanie musi pozostać bez odpowiedzi.
 — Nie chce pan powiedzieć mi prawdy.
 — Bo, jak w tym wypadku, tej prawdy nie znam.
 — Kiedyż mieć będę tytuły?
 — Przyszlę pani jeszcze dzisiaj.
 — Nie wierzę. Wolę, abyś je pan przyniósł sam za karę.
 — Jeśli to kara, to cóż dopiero będzie za wspaniała nagroda!
 — Dostanie pan dobrej kawy! — powiedziała naiwnie.
 Wilhelm parsknął głośnym śmiechem, aż Cezar zaczął szczekać.
 — Czy ja powiedziałam jakie głupstwo? — pytała, czerwieniąc się z niepokoju.
 — Pan Wilhelm śmieje się z psa, o widzi pani, jaki zabawny.
 — Pan dobry chłopak, to papa nawet mówi i wszyscy u nas w domu, prócz Wilhelma.
 — Mada!
 — Dobrze mi tak z państwem i bardzo mi żal, że to już moja fabryka. Dziękuje i mówię do widzenia.
 — Czekamy na pana w niedzielę po południu.
 — Pamiętam i żałuję, że ta niedziela nie jest jutro, we czwartek.
 Mada roześmiała się wesoło i rzuciła na niego bardzo serdeczne spojrzenie.