Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 243.jpg

 — Najdalej za godzinę. Pójdę naprzeciwko, do Bauma.
 — Czekam na ciebie z herbatą.
 — Dobrze.
 Pocałował ją i szedł, ale już przy progu się zatrzymał i szepnął:
 — Nina, pocałuj mnie i życz mi szczęścia.
 Pocałowała go serdecznie i oczami pytała, nie rozumiejąc tego, co powiedział.
 — Przy herbacie ci powiem.
 Odprowadziła go aż do przedpokoju i patrzyła jeszcze za nim oszklonemi drzwiami aż jej zniknął w nocy i w oddaleniu.
 Powróciła do buduarku, oglądała mozajkę.
 Drzwi wchodowe zadźwięczały silnie.
 — Zapomniałem ci powiedzieć, że ten mój dawny kolega uniwersytecki, którego w przeszłym roku poznałaś w Szwajcaryi, Grosman, spalił się dzisiaj.
 — Jakto?
 — Ano, spaliła mu się fabryka zupełnie, nic nie uratowano.
 — Biedny człowiek! — zawołała ze współczuciem.
 — Niema go co żałować, bo ten pożar go właśnie postawi na nogi.
 — Nic nie rozumiem.
 — Stał źle w interesach, był zachwiany, jak się u nas mówi, więc żeby się poprawić, urządził pożar fabryki i składów, które były wysoko zaasekurowane w kilku Towarzystwach. Odbierze asekuracyę, która mu w czwórnasób pokryje straty i będzie kpił sobie ze wszystkiego.