Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 249.jpg

 Baum przyglądał się miastu i spacerował na przemian z pochyloną naprzód suchą, kościstą twarzą. Był również wysoki jak syn, tylko znacznie chudszy i żywszy w ruchach. Nie lubił wiele mówić i zwykle najważniejsze interesy załatwiał w kilku słowach. Był spokojny, cichy nawet, uległy żonie i dzieciom aż do słabości nieraz, ale pomimo to miał swoje punkty, na których był nieugiętym; jego uczynność była w Łodzi przysłowiowa i niewyczerpana, a równocześnie był skąpym w domu do dziwactwa.
 — Jaki termin pan chce?
 — Jaki jest dla pana najwygodniejszy — powiedział, uchylając drzwi do sali sąsiedniej, w której wszystkie warsztaty były czynne.
 Zamknął drzwi, wsadził ręce w kieszenie szarego, podbitego kutnerem kaftana i znowu przyglądał się miastu.
 Telefon zadzwonił, było to jedyne współczesne urządzenie w jego fabryce.
 To do pana! Woła pan Borowiecki — rzekł Baum.
 Trawiński ze zdziwieniem słuchał.
 — Mój drogi, od żony dowiedziałem się gdzie jesteś. Oto, rozliczyłem się, mogę ci pożyczyć pięć tysięcy rubli, ale tylko z dwumiesięcznym terminem. Więc jeśli chcesz? — mówił Borowiecki.
 — Przyjmuję z radością! — wykrzyknął gorąco. — Skąd telefonujesz?
 — Z twego gabinetu, pod strażą żony — brzmiała odpowiedź.
 — Zaczekaj na mnie, zaraz przyjdę.
 — Czekam.