Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 261.jpg

 — Wiem, bo właśnie od niego idę, stary twój mu pomógł.
 — Domyśliłem się tego, bo nic ze mną nie mówił i unikał mojego wzroku. Nie wiesz jak wysoko?
 — Dziesięć tysięcy.
 — Siakrew! te niemieckie sentymentalizmy — zaklął cicho.
 — Pieniądz pewny — uspakajał go Karol, oglądając aksamitne meble, pokryte gipiurowymi pokrowcami.
 — Ja wiem, bo ten idyota Trawiński nie umiałby zarobić dziesięciu groszy nieuczciwie, ale idzie mi o to, że stary pomaga wszystkim, w których tylko wierzy i wszyscy ma się rozumieć go naciągają. Fabryka ledwie dyszy, towarem gotowym tak zawalone wszystkie składy, że niema gdzie kłaść, sezon niewiadomo jak pójdzie, a ten bawi się w przyjacielską filantropię, ratuje innych.
 — Prawda, bo Trawińskiego uratował.
 — Ale siebie gubi, mnie gubi.
 — Pociesz się, że masz za ojca najuczciwszego w Łodzi człowieka.
 — Nie drwij, już jabym wolał, żeby on był trochę mądrzejszy.
 — Zaczynasz mówić na sposób Welta.
 — Ty myślisz lepiej?
 — Inaczej tylko; lepiej — gorzej, uczciwiej — nieuczciwiej, dyalektyka i nic więcej.
 — Jakże ci się wydała ta legendowa Trawińska?
 — Krótko, po sienkiewiczowsku ją określę: bajeczna!
 — Przesadzasz chyba, skądby Trawiński wziął taką!
 — Nic nie przesadzam, jeśli dodam jeszcze, że