Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 275.jpg

tak łże czasami, aż się kurzy, a na te panie wciąż wygaduje, może dla tego, że Adam tam wciąż przesiaduje.
 Adam, był to Malinowski, ten popielaty blondyn, z zielonemi oczami, a Zośki brat rodzony.
 — Ojciec chodzi na nocną robotę?
 — A jakże, dyma od dziesiątej do szóstej rano.
 — Wie mama — przerwał milczenie Józio. — Spotkałem dzisiaj w południe na Piotrkowskiej Stacha Wilczka, tego co mi dawał korepetycye w szóstej klasie, syna organisty z Kurowa. Pamięta go mama? Był u nas raz na wakacyach.
 — Cóż on w Łodzi robi?
 — Nie wiem, mówił, że robi wszystko, służy w ekspedycyi kolejowej, ale prowadzi przytem różne przedsiębiorstwa: trzyma konie, którymi wozi węgle ze stacyi do fabryk, ma skład drzewa na Mikołajewskiej i podobno otwiera w Warszawie sklep z resztkami z fabryk zgierskich. Namawiał mnie, żebym przyjął miejsce w jego składzie.
 — Cóżeś mu powiedział?
 — Odmówiłem stanowczo, bo chociaż płaciłby więcej, ale kto wie jak on długo może potrwać.
 — Dobrześ zrobił, a przytem być w zależności od jakiegoś organiściaka. Pamiętam go dobrze jeszcze z tych czasów, kiedy do nas przynosił opłatki na Boże Narodzenie.
 — Przystojny facet? — zapytała Zosia.
 — O przystojny i tak się elegancko ubiera jakby był co najmniej właścicielem fabryki.
 — Kłaniał się mamie i powiedział, że przyjdzie nas odwiedzić.
 — Mój Józiu, niechaj nie przychodzi lepiej, po co