Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 279.jpg

 — Bardzo, tylko, że już wszystkie książki, nawet stare kalendarze przeczytałem.
 — Przyślę ci jutro nowe książki, ale co przeczytasz, musisz mi opowiedzieć.
 Antoś ściskał mu mocno rękę, nie mogąc słowa przemówić z radości.
 — No, bądź zdrów, za parę dni znowu zajrzę do ciebie.
 Pogłaskał go dobrotliwie po spoconem i zimnem czole i zaczął kłaść palto.
 — Panie doktorze — szepnął nieśmiało. — One tak pachną, te fiołki. Mój złoty doktorze, niech je pan weźmie. Pan taki dobry dla mnie jak mama, jak Józio, niech pan weźmie, mnie dała Zośka, niech pan weźmie — prosił cichutko i tak serdecznie, że Wysocki z uśmiechem rozrzewnienia fijołki przypiął do klapy palta.
 Kiedy się żegnał, Jaskólska chciała mu wsunąć w rękę rubla.
 Odskoczył jak oparzony.
 — Bez głupstw, proszę pani — wykrzyknął zirytowany.
 Ależ nie mogę wymagać, aby doktór poświęcał tyle czasu i trudów... nie.
 — Zresztą już mi mały zapłacił. Dobranoc pani.
 Zniknął w korytarzu z Jaskólskim, który go odprowadzał przez zaułki do Piotrkowskiej.
 — Głupie fanaberye szlacheckie — mruczał Wysocki, biegnąc tak szybko, że Jaskólski nie mógł nadążyć.
 — Nie ma doktór nic dla mnie? — zapytał nieśmiało, równając się z nim wreszcie.
 — Miejsca są, tylko tam potrzeba robić.