Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 281.jpg

 — Weź pan, oddasz mi pan razem, jak ten spadek po ciotce odbierzesz.
 Wsadził mu w rękę trzy ruble i poszedł.
 Jaskólski ze łzami oglądał pieniądze pod latarnią, wzdychał i powlókł się do domu.
 Wysocki przedostał się na Piotrkowską i szedł wolno w górę, pełen głębokiego znękania tą nędzą, jaką codziennie widywał.
 Wlókł zmęczonym, smutnym wzrokiem po mieście przycichłem, po fabrykach, które majaczyły w głębi dziedzińców jak czarne, śpiące potwory, po nielicznych oświetlonych oknach, jakie patrzyły w czarną wilgotną noc. Czuł się dziwnie zdenerwowanym i niespokojnym, miał duszę pełną lęku niewytłumaczonego i tych niepokojów dziwnych, które bez przyczyn zewnętrznych przylatują, obsiadają duszę i tak ją straszą, że wtedy człowiek zdenerwowany patrzy z obawą na domy, czy się nie walą na niego, czeka i spodziewa się jakich strasznych wieści, myśli o wszystkich nieszczęściach, jakie ludzi spotykają.
 Wysocki był w podobnym nastroju.
 Nie chciało mu się iść do domu, nie chciało mu się nawet wstąpić na gazety do cukierni, obok której przechodził, obojętnem mu było w tej chwili wszystko, bo zaczęła mu się w duszę wżerać coraz silniej zmora niepokoju.
 — Głupie życie prowadzę — myślał — Zupełnie głupie!
 Przed teatrem spotkał się oko w oko z Melą, szła z Różą z przedstawienia, powóz jechał za niemi.
 Przywitał się dosyć obojętnie i chciał żegnać zarazem.