Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 282.jpg

 — Nie odprowadzisz nas?
 — Nie chciałem wam przeszkadzać.
 — Chodź na herbatę, w domu musi już czekać Bernard.
 Poszedł w milczeniu, nie odzywał się, bo nie chciało mu się mówić nawet.
 — Co tobie, Wysocki?
 — Nic, prócz zwykłego zdenerwowania i jakiejś ostrej apatyi.
 — Spotkało cię co złego?
 — Nie, ale oczekuję na złą wieść, a nigdy mnie jeszcze przeczucie nie zawiodło.
 — Mnie tak samo, ale wstydziłam się przyznawać — szepnęła Mela.
 — A przytem byłem u nędzarzy dzisiaj, nałykałem się tyle widoków niedoli ludzkiej, że się upiłem.
 Wstrząsnął się nerwowo.
 — Jesteś chory na litość, jak mówi o tobie Bernard.
 — Bernard! — zawołał mocniej — on ma stałe delirium tremens opluwania wszystkiego, on jest jak ślepy, który chce wmawiać we wszystkich, że nic niema, ponieważ sam nie widzi.
 — Co to za nędzarze? możeby im pomódz? — zapytała Mela.
 Opowiedział im położenie Jaskólskich i kilku innych rodzin robotniczych.
 Słuchała ze współczuciem, notując w pamięci adresy.
 — Dlaczego ludzie muszą się tak męczyć? za co? — szepnęła.
 — Teraz ja się spytam, co tobie Mela? Masz łzy w głosie?