Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 302.jpg

 Endelman wyszedł aż przed drzwi, witał ich z uniesieniem i ostentacyjnie wprowadził do salonu.
 — Pan prezes jest bardzo łaskaw, pan prezes, co? — kończył zapytaniem, nadstawiając ucha, bo był głuchym nieco.
 — Chciałem cię zobaczyć Endelman, no, jak się masz?
 Poklepał go przyjacielsko po łopatkach.
 — Bardzo dziękuję, ja się mam dobrze i moja żona też, co?
 Gwar, jaki wrzał w salonie, przycichł z ich wejściem, kilkadziesiąt osób powstało na przywitanie bawełnianego króla, który w długiej czarnej kapocie, w długich lakierowanych butach, odrzynał się mocno od frakowych kostyumów zebranych.
 Szedł przez salon z bardzo łaskawym uśmiechem, niektórym podawał rękę, niektórych klepał po ramionach, kobietom kiwał głową i przymrużonemi oczami wodził po salonie.
 Młody Kessler podsunął mu fotel; opadł na niego ciężko i zaraz otoczyła go ciżba ludzi.
 — Pan prezes zmęczony? Może kieliszek szampańskiego, wybornej marki, co?
 — Napiję się — wyrzekł uroczyście, przecierając kolorową chustką okulary i gdy je założył, zaczął dopiero odpowiadać na liczne zapytania.
 — Jakże zdrowie pana prezesa?
 — Wrócił pan prezes po dawnego apetytu?
 — Kiedy prezes wyjeżdża do wód?
 — Doskonale pan prezes wygląda!
 — Dlaczego miałbym źle wyglądać — odpowiedział z uśmiechem i z pewnem lekceważącem znużeniem