Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 365.jpg

 — Pan nie kłamie? — zapytała naiwnie.
 — Nie, nie! — odpowiedział z uśmiechem. — Pani myśli, że mężczyźni zawsze kłamią!
 — Ja nie wiem, tylko Wilhelm to zawsze kłamie. Ja mu nic a nic nie wierzę.
 — Ale mnie pani wierzyć będzie?
 Zaczynał się bawić tą rozmową.
 — A, jak pan nigdy nie skłamie, to będę wierzyć.
 — Obiecuję pani to solennie.
 — Dobrze. Wie pan, a tamte książki ciocia mi przywiozła i już czytam.
 — Bardzo panią zajmują?
 — Takie są tam ładne, wzruszające kawałki, że płakałyśmy razem z mamą. Ojciec się z nas śmiał, ale musiałam mu wczoraj czytać cały wieczór.
 — Późno pani powróciła od państwa Endelmanów?
 — Już było ciemno. Widziałam jak pan wychodził z salonu.
 — Musiałem wcześniej wyjść i bardzo żałowałem tego.
 — Bardzo ładnie jest u Endelmanów i tak wspaniale przyjmowali.
 — Żałowałem, że nie mogłem porozmawiać dłużej z panią.
 — Ale ja za to mówiłam o panu z panią Trawińską.
 — I bardzo mnie panie obmawiały?
 — O nie, nie! To tylko panowie nas obmawiają.
 — Przekonała się pani o tem?
 — Zawsze, jak Wilhelm powraca z wizyt i wieczorów, to przychodzi do mnie opowiadać i wykpiwać ze wszystkich kobiet.