Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 368.jpg

 — Podziwiam pani dobre serce.
 — Papa idzie — zawołała, odsuwając się nieco od niego.
 Müller istotnie wyszedł z drzwi prowadzących do pałacu, był w pantoflach klapiących drewnianemi podeszwami i w barchanowym podwatowanym i mocno zatłuszczonym kaftanie.
 Wyglądał jak karczmarz z wypasioną czerwoną twarzą, pozbawioną zupełnie zarostu i świecącą się tłuszczem, tylko zamiast porcelanowej fajki miał w ustach cygaro, które przerzucał językiem z jednego kąta ust w drugi.
 — A czemu, Mada, ja nie wiedziałem, że jest pan Borowiecki — zawołał po przywitaniu się.
 — Mama nie chciała przerywać ojcu roboty.
 — Widzi pan, ja mam duży kłopot.
 Wyjął cygaro i poszedł splunąć pod piec do kroszuarki.
 — Pan nie zmniejsza produkcyi?
 — Muszę mniej robić, bo tyle gotowego towaru, a mało co się sprzedaje. Sezon przepadł zupełnie. Kupcy są, ale ci wszyscy tylko bankrutują i zarywają. W tym roku dosyć straciłem na nich. Co robić, trzeba czekać na lepsze czasy.
 — No, pan się sezonu nawet najgorszego nie obawia — zauważył z uśmiechem.
 — Ja! ale co się straci dzisiaj, tego już i najlepszy sezon nie powróci. U Bucholca nie zmniejszają dnia?
 — Przeciwnie, bo w oddziale białym będą robić wieczorem.
 — On ma zawsze glück. On ciągle chory.
 — Niby zdrowszy, bo już próbuje wychodzić.