Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 395.jpg

 Pił herbatę prędko, parzył się ciągle i milczał, powtarzając w myśli ogniste frazesy a chwilami spoglądał z podziwem na Malinowskiego, że siedzi tak spokojnie i pije herbatę.
 — Pijcie wódkę, a nie oglądajcie zegarka, gdzież wam się spieszy, Wilczek?
 — Idziecie na dyżur?
 Bo Wilczek pracował w magazynach kolejowych.
 — A nie, z biurem już dzisiaj pożegnałem się na zawsze.
 — Co, co? Wygraliście na loteryi?
 — Żenicie się może z Mendelsohnówną?
 — Dajecie może drapaka z kasą kolejową do Ameryki?
 Wołali chórem.
 — Nic z tego, bo mam coś lepszego, interes cudowny, który mnie musi postawić, zobaczycie, że stanę odrazu na czterech nogach.
 — Ty zawsze byłeś czworonogiem! — odezwał się Malinowski i spojrzał na niego zielonemi oczami, w których była pogarda i niechęć.
 — Ale nigdy nie byłem waryatem, nie zajmowałem się wynalazkami, niemożliwymi do urzeczywistnienia.
 — Co ty wiesz, co ty możesz wiedzieć prócz tego, żeby okpiwać na kupnie i na sprzedaży, ty jesteś prosty, ordynarny handeles. Wiedzże o tem, że waryactwa ludzi genialnych więcej przyniosły dobrego światu, niźli praktyczna głupota, podobnych tobie, umiejąca tanio kupić i drogo sprzedać. Słyszysz, Wilczek?
 — Słyszę i będę o tem pamiętał, gdy zażądasz nowych kredytów.