Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 396.jpg

 — A propos, sprowadź mi dwadzieścia funtów drutu miedzianego, takiego, jaki był ostatnio — rzucił spokojnie Malinowski.
 Wilczek pomimo gniewu zanotował obstalunek w notesie.
 — Dajcież spokój z kłótniami i interesami.
 — Jedno drugiemu nie przeszkadza — szepnął Wilczek i chodził po pokoju, zacierał ręce nerwowo, oblizywał duże, wywinięte usta i często poprawiał włosy, rozczesane przez całą głowę i tworzące mu grzywkę nad nizkiem brzydko pomarszczonem czołem.
 Malinowski powlókł za nim oczami i szepnął:
 — Wyglądasz jak stara pokojówka!
 — Co wam to przeszkadza!
 — Irytuje mnie widok takiego mebla, przeszkadza patrzeć swobodnie.
 — To patrzcie się w samowar, albo w koniec własnego nosa, macie przecież na co.
 — Kiedy kufa mi właśnie przeszkadza patrzeć na samowar.
 — Malinowski! — syknął Wilczek z uśmiechem i jego małe niebieskie oczki głęboko schowane zamigotały gniewem, zaczął szarpać wielki złoty łańcuszek od zegarka.
 — Wilczek! — uśmiechnął się słodko i słodko patrzył na Stacha.
 — Wam niedługo trzeba włożyć kagańce, bo się kiedy jeszcze pogryziecie.
 — Powiem wam wspaniałą rzecz, tylko nie przeszkadzajcie — zawołał Szulc, znowu nalewając wszystkim herbatę. — Mówił mi dzisiaj Reck, który przyjechał z Sosnowca od Dülmana.