Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 401.jpg

masz na chwilę, bo był obuty w lakierki bardzo eleganckie, ale tak ciasne, że czuł je coraz mocniej.
 Był ubrany z wielką a przesadną elegancyą kantorowicza.
 — Szulc, odkryłem bezwiednie tajemnicę waszego młodego Kesslera! — zaczął nakładając znowu but i spacerując po pokoju.
 — Wy macie specyalną zdolność śledczą.
 — Bo dobrze patrzę.
 — Czasem się opłaca taki dobry wzrok!
 — Malinowski! — zawołał, siadając, bo kamasz palił go jeszcze więcej.
 — Nie przerywajcie sobie popisów własnego sprytu i przenikliwości, będziemy słuchać cierpliwie i może buciki trochę zmiękną — szydził Adam.
 — Spotkałem wczoraj rano na Wschodniej bardzo ładną dziewczynę, poszedłem za nią, żeby się jej przyjrzeć lepiej, bo znałem skądsiś jej twarz. Weszła do jednego z domów na Dzielnej i zniknęła mi w podwórzu. Trochę strapiony szukam stróża, aby się od niego dowiedzieć, gdy natykam się na młodego Kesslera, wchodzącego do bramy. Wydało mi się to podejrzanem, bo przecież wiadomo, że Kessler wciąż się włóczy za dziewczynami. Zaczekałem przed domem i po kilkunastu minutach doczekałem się, że wyszedł, ale nie sam, wyszedł z tą dziewczyną, tylko tak ubraną wspaniale, że z trudem ją poznałem. Wsiedli do powozu czekającego o kilka domów dalej i pojechali w kierunku kolei. Tę dziewczynę Malinowski musisz znać?
 — Skądże takie przypuszczenie? — zapytał spokojnie napozór.