Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 406.jpg

strzeliły ogniem zawziętości, a słodkie karminowe usta posiniały, odsłaniając długie i ostre jak u wilka zęby.
 — Suka! — rzucił stary przez zęby zaciśnięte, przypychając palcem tytuń.
 — Co ojciec o tem myśli? — mamie nie mówiłem jeszcze nic.
 — Sam jej powiem. Dowiedz się tylko dobrze, to już się z Kesslerem załatwię.
 Poszedł do maszyny i powrócił po chwili.
 — Czemu nie byłeś u mnie cały tydzień? — zapytał miękko, z wielką miłością w głosie.
 — Robiłem koło swojej maszyny.
 Stary spojrzał na niego z pod oka, ale się nic nie odezwał, chociaż nienawidził całą duszą tę maszynę, którą od roku już stwarzał Adam, nie żałując czasu ani pieniędzy.
 — Późno, idź spać Adaś. Dobrze żeś powiedział. Przekonaj się zupełnie i powiedz mi, w domu nie mów nic. Jeśli jest jak przypuszczasz, to ja sam się z nimi załatwię. Kessler ma miliony, ale radę mu dam.
 Mówił z chłodnym, prawie okrutnym spokojem, tak samo, jak kiedyś w Zabałkajskim kraju, gdy chodziło o zakład na szarego niedźwiedzia z toporem w ręku.
 Ścisnęli sobie mocno ręce i popatrzyli w oczy.
 Stary znowu zaczął chodzić dookoła maszyny, naoliwiać, czyścić, patrzeć na monometr, a chwilami opierał się grzbietem o trzęsącą się ścianę i zapatrzony w ten wir błysków, drgań, cieniów i świstów, pokrywający szalony ruch koła, szeptał jakby z żałością:
 — Zośka!
 Adam powrócił do mieszkania z pewną ulgą w duszy.